Ok, ik heb even mijn dag niet. Mag dat?

Heb jij ook van die periodes? Dat je is een soort achtbaan zit? Je gaat maar heen en weer, heen en weer en dan ook nog eens over de kop. En het is goed, want je wilt in die achtbaan zitten. Maar eigenlijk had je gehoopt dat het toch wat relaxter zou zijn. Wat rustiger. Wat gemoedelijker. Niet zo zwaar. En soms heb je even de neiging om uit te stappen. Maar ja, dat kan natuurlijk niet want die achtbaan scheurt door. Uitstappen zou gekkenwerk zijn. En diep van binnen wil je niet uitstappen. Want je hebt een doel voor ogen. Een eindbestemming waar je naar toe wilt. Maar ondertussen weet je ook dat het de reis is die telt. Want daar zit je nu in.

Als het maar niet altijd zo zwaar was.

Zo’n dag heb ik nu even. Zo’n dag van: getverderrie. Waarom?! Zo’n dag heb ik nu dus even. Zo’n dag dat je gewoon even baalt van jezelf. Zo’n dag waar je je even niet happy met jezelf voelt. En daarom baal je weer van jezelf, want ja, ik wil me toch happy voelen?

Volg je me nog? Knap, want ik volg me soms zelf totaal niet meer. Het is even chaos. Op zo’n moment moet ik mezelf er weer even aan herinneren dat het ok is.

Het is ok dat het even chaos is.

Chaos in mijn hoofd, maar ook chaos in mijn leven.

We waren gister nl met mijn jongste dochter, Lena, in het ziekenhuis. Het gips mocht er eindelijk af, jeeh! (ze zit al 4 weken met haar hele been in het gips nadat ze tijdens de wintersport haar been had gebroken).

En nu?

Ze zit verkrampt in de stoel. Durft zich niet te bewegen. Want het doet pijn. Haar knie doet pijn, haar enkel doet pijn. Ze begint al te huilen als je naar haar wijst. Als ze voorzichtig iets beweegt dan huilt ze. Niet omdat het dan direct pijn doet. Maar omdat ze bang is voor de pijn die misschien gaat komen. Even weer chaos thuis dus.

En wat doe ik?

Ik zeg tegen haar dat het een fase is waar ze doorheen moet. Dat haar been lange tijd stil heeft gestaan en weer moet wennen aan beweging. Dat ze dapper met zijn en gewoon door deze fase heen moet. Dat ze haar been moet blijven bewegen omdat dit de enige manier is waarop de pijn weer voorbij zal gaan.

En nu denk ik: wat een spiegel!

Jaren heb ik mezelf “stil” gehouden. Gedaan wat ik dacht dat moest maar niet wat ik werkelijk wilde. Heb ik de wereld niet laten zien wie ik werkelijk ben. En wat ik te bieden heb. Nu kom ik in beweging. Ik laat me zelf zien. Vertel wat ik wil vertellen. Laat mijn boodschap horen en help vrouwen om ook het leven te gaan creëren wat ze werkelijk willen.

En dat is soms best spannend.

En dan heb je dus dagen als vandaag. Dat al die verandering even “zeer” doet. En dat ik eigenlijk gewoon het liefst even stil in een hoekje op de bank weg wil kruipen maar weet dat ik dapper mag zijn. In beweging moet blijven. Door blijven gaan. Blijven doen wat ik werkelijk wil doen. Om op mijn manier de wereld een betere plek te maken.

En dat betekend dat het ok is om soms je dag niet te hebben. Ok om in chaos te zijn. Accepteer het, maar blijf bewegen. Blijf doorgaan. Laat je niet tegenhouden!

En jij?

Hoe mag jij in beweging komen? Door de pijn heen gaan en jou plekje in de wereld in gaan nemen?

-XX- Anke

Ps: Het is zover! Je kan je vanaf nu aanmelden! Voor de training: Maak je eigen visiebord – Een 10-daagse bootcamp voor gedreven vrouwen die klaar zijn om de wereld te veroveren! In deze training laat ik je zien hoe je een visiebord maakt dat wel werkt! Aan het eind van deze 10 dagen weet jij hoe je bewust het leven kunt creëren wat je wilt. Doe mee en meld je aan.