Wees jezelf!

Niets is wat het is. Alles lijkt te moeten maar het belangrijkste is dat je jezelf bent! Wees jezelf! Dat is mijn boodschap met dit bericht.

Hoe het verzorgen van mijn zieke zoon, deze blogpost heeft gecreëerd…

Weet je, soms gaan de dingen gewoon even niet zoals je wilt. En waarom niet? Geen idee. Ik bedoel, mijn zoon is nu al een paar dagen ziek. Niet fit. Hoofdpijn. En nu voor de tweede dag thuis van school. En hij is nooit ziek. Nooit. In ieder geval niet in de mate dat hij er niet door naar school kan.

En nu wel. En natuurlijk net die 2 dagen dat hij 2 proefwerken / so’s had. Waar hij zo zijn best voor had gedaan. Vanochtend nog, kwam hij naar een halve nacht wakker te hebben gelegen, naar beneden strompelen. Met zijn engelse boek onder de arm. Nog even de laatste dingen over kijken. Dat mijn man zei: wat ben jij van plan? Zo kan je nergens heen.

En sindsdien ligt hij dus weer op bed. Wat te steunen en te kreunen. En ik vind het fascinerend om te merken. Dat mijn man helemaal geen probleem heeft om hem terug naar bed te sturen. Terwijl ik liep te denken, nou. Misschien kan ik hem naar school brengen. Hoeft hij in ieder geval niet te fietsen. En hem wat eerder op halen. Zodat hij toch in ieder geval zijn engelse proefwerk kan maken. Scheelt weer eentje inhalen.

Ik schaamde me er een beetje voor toen ik mezelf op deze gedachten betrapte. Jeetje, mijn kind is ziek en ergens, diep in mij, vindt blijkbaar een deel in mij dat hij zich er maar over heen moet zetten en gewoon moet doen wat er gedaan moet worden.

En zo ben ik ook opgevoed. Niet zeuren, maar gewoon gaan. Als je nog kan lopen, dan kan je nog naar school. En zo ben ik regelmatig naar school gestrompeld. Ziek, zwak en misselijk. En uiteindelijk toch de dag door gekomen. Om thuis op de bank neer te ploffen.

En begrijp me niet verkeerd. Dit is geen verwijd naar mijn ouders of zo. Ik bedoel, ik ben helemaal voor door pakken. Niet te snel opgeven. Dat soort dingen.

Maar ja, waar trek je de streep? Wanneer zeg je nu is het genoeg? Tot hier en niet verder? Nu gaat het niet meer? Nu is het tijd om rust te nemen?

Ik heb dat altijd heel moeilijk gevonden. Altijd het gevoel dat ik meer moest doen. Dat ik moest doen. Moest gaan. Ook later. Toen ik al lang volwassen was. Oh, als ik er nu nog aan terug denk.

Dat ik echt hondsberoerd op mijn werk verscheen. Om toch mijn spreekuur te draaien. Want ja, wie moest het anders doen? En als ik de mensen liet afbellen konden ze pas weer over zoveel weken terecht.

En nu denk, ik was knettergek! Niet alleen duurde het hele ziek zijn en herstellen natuurlijk veel langer. Maar waarom dacht ik dat ik überhaupt nog enige waarde kon geven op mijn werk? Met mijn zieke lijf? Nu snap ik het echt niet. Maar toen dacht ik echt dat ik dat moest doen. Dat ik moest gaan. Dat ik die mensen moest zien.

En blijkbaar zit dit moeten. Dit je moet dit doen. Hoe dan ook. Gewoon omdat het moet. Nog steeds ergens in mijn systeem. En komt het af en toe op de gekste momenten weer omhoog. Zoals vanochtend met mijn zoon.

En niet dat dit nu helemaal ‘slecht’ is. Niets is slecht. Alles is ergens goed voor. Maar zoals met alles, een sterke eigenschap is direct ook je valkuil.

Ik bedoel, mijn wilskracht heeft me altijd heel ver gebracht. Ik weet nog goed dat mijn basisleraar uit tegen me zij dat ik maar naar een speciale school moest. Een speciale mavo. Waar alleen maar mavo was. Want dat was goed voor mij. Ik was wat verlegen. En daar kreeg ik meer aandacht. En dat zou beter voor me zijn.

Terwijl al mijn vriendinnen naar een andere school gingen. En dan zou ik als enige naar die school gaan. Als verlegen meisje? Ik dacht het niet! Gelukkig vonden mijn ouders dat ook dus dat hebben we niet gedaan. En al die jaren voelde ik de bewijsdrang. Zo van, ik zal die man wel even wat laten zien. Dat ik heus wel meer in mijn mars heb.

Ik bedoel, ik weet niet meer op welke, maar op 1 van die verrekte cito toetsen, had ik gewoon de ene hoogste score van de klas! Dat was zeker een uitschieter of zo :). Later heb ik mijn rapporten uit die tijd nog eens terug gelezen. Het ging allemaal over dat ik hem maar een beetje terug moest pakken. Dat hij me af en toe wat plaagde en ik daar best wat van terug mocht zeggen. Nou, omdat ik daar geen zin in had wilde toch niet zeggen dat ik meer aandacht nodig had?

Wilskracht & Doen, maar niets is wat het is.

Nou ja :). Hoe dan ook, mijn wilskracht, mijn doen, heeft me al die jaren heel veel gebracht. Ik heb er gemakkelijk mijn havo mee gehaald. Precies in 4 jaar een hbo opleiding afgerond. Altijd een goede baan gehad. Want ja, ook dat varkentje zou ik wel even wassen :).

Maar ja, het heeft er ook voor gezorgd dat ik soms ver over mijn grenzen heen ben gegaan. Te lang door ben gegaan met dingen waarvan ik diep van binnen wel wist dat dit het niet was. En dat ik er mee moest stoppen. Ook omdat ik het helemaal niet leuk vond. Maar ik wilde niet. Kon het niet. Omdat ik vond dat ik door moest zetten. Niet op mocht geven.

Waarom ik dit met je deel? Om je te laten zien dat niets is wat het is.

Niets is alleen maar goed of slecht.

Dat de dingen waar je van baalt van jezelf. In mijn geval dat eeuwige moeten :). Die druk die ik mezelf op kan leggen. Niet alleen maar slecht is. Maar je waarschijnlijk ook een heleboel goede dingen heeft gebracht. En het dus zaak is, om de goede dingen te koesteren. Uit te breiden. Vol compassie naar de minder goede kant van diezelfde eigenschap te kijken. En die los te laten.

Zodat je steeds meer, werkelijk jezelf wordt. Steeds verder in kan dalen in die persoon die je in werkelijkheid bent. In plaats van die persoon die je denkt te moeten zijn :).

En zo steeds meer vanuit je eigen kracht, je eigen kern kan leven. Wees jezelf!

En dan? Wat dan? Dan wordt het leven leuker en leuker. Echt waar! Ook voor jou!

-XX-

Anke
De Kunst van Gelukkig zijn

PS: Klaar om de leiding over je eigen leven te nemen en bewust het leven te creëren dat je wilt? Download dan hier mijn gratis ebook: de 5 vragen die jezelf elke dag moet stellen om het leven te creëren dat je wilt!