Net terug van een weekje wintersport met de hele familie. Gezellig met zijn allen verdeeld over 4 appartementen. Je eigen slaapplek en plek om de dag op te starten. En ’s avonds gezellig samen eten en kletsen. En het was ook heel gezellig. Alleen, in mijn familie zitten een paar fanatieke skiërs. Je weet wel, die om 8 uur ’s ochtends al richting de piste gaan en pas tegen 5 uur weer eens afdalen (apres ski deden we niet aan J). En dit ook rustig 6 dagen vol kunnen houden.
Nu ben ik niet zo’n geweldige skiër (ik ben gewoon niet zo’n held, als ik boven aan de berg sta doe ik eerst een schiet gebedje om me veilig beneden aan te laten komen) maar ik kom beneden. Beter dan mijn al zeg ik het zelf. Al gaat hij dan weer sneller.
Maar in ieder geval. Op dag 3 zat ik samen met mijn man op een bankje onderaan de piste te overleggen wat te doen. Na 2 dagen skiën had ik het eigenlijk wel weer gezien. Is dit het nu vroeg ik aan hem? Ik bedoel, best grappig hoor dat skiën. En de bergen en sneeuw zijn prachtig, maar om nou 6 dagen achter elkaar heuveltje op, heuveltje af te doen? Mijn ideale vakantie ziet er toch een beetje anders uit (iets van in je zomerjurkje in de zon door een leuk frans dorpje…). Voor mij hoefde dit hele ski gebeuren niet zo. Maar omdat je met de hele familie daar bent, waarvan een aantal fanatiek elke dag aan het skiën waren, heb je het gevoel dat jij dat ook moet doen. Dat dit van je verwacht wordt en dat het zo hoort. Ik was er weer ingetrapt. En dat terwijl ik mezelf had voorgenomen om nooit meer een ‘is dit het nou’ gevoel te willen hebben en alleen nog maar te doen wat ik echt wilde. Zo zie je maar weer.
We besloten om eerst maar even bij de ski les onze jongste dochter, Lena, van 4 te kijken. De dag ervoor ging ze al heel aardig van de babypiste af maar ik had het idee dat ze, na 14 uur van de ski’s af, het toch weer een beetje spannend vond. Dus wij lopen naar de babypiste, zien we de ski juf met Lena in haar armen aan komen lopen. Gevallen, en ze bleef maar huilen. Lang verhaal kort: been gebroken! De rest van de vakantie hoefde mijn man en ik dus niet meer te skiën.
Dus wat heb ik nu ontdekt? Dat het creëren van een magisch leven op alle fronten doorwerkt. Niet alleen met doen wat je wilt tav werk, maar ook tijdens een weekje wintersport met je familie. Dat het gaat om elke dag weer die keuze te maken: wat wil ik? Waar word ik gelukkig van? En daar dan ook naar te handelen. Want voor je het weet grijpt het Universum in. Heb jij wat je wilt (een vrijbrief om niet meer te skiën) maar heeft het ook consequenties die je niet had overzien.
Leef jij het leven dat je wilt? Wil jij weten hoe je kunt doen wat je werkelijk wilt en het leven van je dromen kunt creëren? Download dan mijn gratis ebook ‘de 7 sleutels naar een magisch leven’.
