Gisteravond had ik een bijeenkomst van een gespreksgroep van onze kerk. Een groep waar ik 4 jaar geleden toevallig ben ingerold en op de een of andere manier is het me nog niet gelukt om er weer uit te rollen. Na afloop raakte ik met mijn buurman in de praat over de ‘toevalligheden’ in het leven. Over hoe, als je zelf niet duidelijk kiest, het leven (of het universum / god / het al…. Hoe je het maar noemen wilt) wel voor je kiest en er van alles op je pad komt wat je eigenlijk niet wilt. Maar dat dit dus ook andersom werkt.

Als jij wél kiest, dit uitspreekt en er open voor staat er magische dingen kunnen gebeuren.

Opeens moest ik weer denken aan een magisch moment dat een aantal jaren terug gebeurde. Het was één van de eerste keren dat ik ook echt “zag” wat er gebeurde en me realiseerde: wauw! Als dit mogelijk is, wat kan ik dan wel niet meer creëren?!

Die middag had ik namelijk in de sportschool de jongen waar ik tijdens de middelbare school verliefd op was gespot. Eerst dacht ik nog: is dat hem echt? Maar het was hem echt. En volgens mij had hij mij ook wel gezien maar voelden we er ons allebei wat onzeker over. En dus gingen we gewoon beiden vrolijk door met sporten en deden we net alsof we elkaar niet hadden gezien. Heel ongemakkelijk.

Die avond had ik bijeenkomst van een gespreksgroep van de kerk (ja, ik heb in de loop van de jaren bij aardig wat gespreksgroepen gezeten…) en ik vertelde dus wat er in de sportschool was gebeurd. Of eigenlijk wat er niet was gebeurd. Ik vertelde dat ik er zo van baalde dat ik niet gewoon op hem was afgestapt om te vragen hoe het met hem ging. Want daar was ik ook oprecht nieuwsgierig naar. Gewoon leuk, horen hoe het met hem was naar al die jaren. En ik zei, in die groep: als ik nog een kans krijg en hem weer tegen kom, dan doe ik niet meer zou benauwd maar stap ik gewoon op hem af en vraag ik het hem. Dat was dus op een vrijdagavond rond een uur of 9.

En echt, nog geen 12 uur later kreeg ik die kans! Die zaterdagochtend stond ik rond 9 uur met mijn man en kind in een verlaten deel van het centrum van de stad bij een pinautomaat. Er was vroeg en er liep geen kip. Ik draai me om en wie komt daar de hoek omlopen? Hij! Nou, toen hoorde ik echt een bellen rinkelen. En nee, niet vanuit verliefdheid maar vanuit dankbaarheid, verwondering en kracht. 12 uur eerder had ik aan het universum gezegd: geef me nog een kans en boem, daar was hij.

En zo kan het dus echt gaan!

Als jij weet wat je wilt, vraagt om wat je wilt en gelooft dat je het gaat krijgen, kunnen er wonderen gebeuren.

En o ja, ik heb hem gesproken en we hebben even bijgepraat! En het grappige was, hij woonde niet eens in de zelfde stad als mij en was anders nooit hier op zaterdagochtend. “Toevallig” die dag wel.

Liefs, Anke