Ik heb even niets te zeggen. Ik weet het even niet. Ik wil graag wat schrijven. Graag wat delen. Maar het komt even niet. Soms heb je van die dagen denk ik. En dit is blijkbaar zo’n dag.

En ik dacht, nu kan ik 2 dingen doen. Als eerste, nou niets natuurlijk. Gewoon niets van me laten horen. Ik bedoel, ik schrijf best wel vaak. Een dagje niets van me laten horen zou helemaal ok zijn. En dat doe ik natuurlijk ook wel eens. Een dagje niets van me laten horen. Maar meestal is dat omdat ik dan ook daadwerkelijk even weg ben. Niet thuis achter mijn computer zit en dus ook niets kan schrijven. Want, en dat is misschien wel even leuk om te weten, ik schrijf de meesten van teksten gewoon ‘live’. Of te wel, gewoon op de dag zelf.

Ik heb geen planning. Ik ga er niet een week voor zitten om tig berichten te maken, ze allemaal in te plannen zodat ik daarna weer een paar weken niets hoef te doen. Ik doe niet aan contact planning zoals dat zo mooi heet. Ik bedoel, dan moet ik nu gaan nadenken over wat ik de komende weken aan blogs wil plaatsen. Jakkes. Ik blokkeer direct. Heb geen idee. En dat heb ik geprobeerd hoor. Deze manier. Omdat de manier is waarop ‘ze’ het aan je leren. Het zou de handigste manier zijn. De efficiënte manier. Al dat soort dingen.

En dat zal best waar zijn. Maar ik heb daar gewoon geen zin in. Hoe kan ik nu weten waar ik over 2 weken zin in heb om over te praten? Dat zie ik dan wel. En dan praat ik er over. Dan schrijf ik er over. En dat bevalt me om eerlijk te zijn prima. Voelt ook goed. Dus dat houden we gewoon zo.

Maar dus, een dagje niets doen, een dagje niets plaatsen, is natuurlijk prima. Zou een optie zijn. En de andere optie, wat ik dus nu aan het doen ben, is om gewoon maar te doen. Gewoon te beginnen met schrijven. En zien wat er van komt. En dat is op zich al een waardevolle les!

Gewoon doen! Gewoon beginnen! Met iets! En zien waar het toe leidt! Want het leidt altijd ergens toe. Het heeft altijd zin! In ieder geval meer zin dan als je niets zou doen!

En terwijl ik dit zo aan het schrijven ben voel ik al waar het vandaag over mag gaan, nl: Mag jij het op je eigen manier doen?! Mag jij doen wat je wilt doen op de manier waarop je het wil doen? En dan van jezelf natuurlijk! Daar draait het uiteindelijk altijd om. ‘Ze’ kunnen nog zo vaak zeggen hoe je iets zou moeten doen maar niemand die je verplicht om het ook daadwerkelijk te doen natuurlijk.

Ik merkte het toen ik ging starten met mijn bedrijf. Ik dacht, laat ik het nu eens goed aanpakken en uitgaan zoeken hoe ik dit het beste kan gaan doen. En dus ben ik trainingen gaan volgen. Een heleboel. En begrijp me niet verkeerd. Dit was heel waardevol. Ik heb er geen spijt van. Ik heb van alle trainingen weer veel geleerd. Maar in die trainingen legden ze je ook uit hoe je het zou ‘moeten’ doen. Hoe vaak je moet bloggen. Wat je moet bloggen. Wanneer je moet bloggen. Hoe vaak je iets mag zeggen over wat je doet. Waar je mensen mee kan helpen. Al dat soort dingen.

En in het begin doe je dit braaf. Want ja, dat is toch de manier? Waarop het moet? Waarop iedereen het doet? Maar na een tijdje (en dat tijdje was best wel snel) dacht ik: “ Jak, dit is toch niet de manier?” Het voelde helemaal niet goed. Het voelde alsof ik een spelletje aan het spelen was. Met mezelf vooral. Het voelde alsof het niet echt was. Alsof ik niet echt was. En dat ik dacht: “Dit kan toch anders? Dit moet anders!”

En toen heb ik ‘gewoon’ besloten om alle zogenaamde regels over boort te gooien en gewoon mezelf te zijn. Echt te zijn!

Want dat laatste stond al jaren bovenaan mijn prioriteiten lijstje. Echt zijn. Ik had al zoveel jaren een rol gespeeld. Tijdens mijn vorige banen. Toen ik niet deed wat ik diep van binnen echt wilde. Dat ik daar gewoon zo klaar mee was. Met doen alsof. Dat ik echt wilde zijn. Wilde zijn wie ik echt ben. En ook de buitenwereld wilde laten zien wie ik echt ben. Waar ik voor sta. Waarvoor je bij mij moet zijn. Wat je ziet is wat je krijgt .

En als je dit niet bevalt? Nou, prima dan. Geen probleem.
En als je dit wel bevalt? Top! Blijf dan nog even bij me .

En waar dit allemaal op neer komt? Jezelf toestemming geven jezelf te zijn! Jezelf toestemming te geven volledig jezelf te zijn! Wat de rest er ook van zegt. Hoe anderen ook tegen je gezegd hebben dat je het zou moeten zijn. Jezelf zijn! Doen wat goed voelt voor jou! Je hart volgen!

En dat heeft allemaal te maken met vertrouwen! Vertrouwen in jezelf. Dat je goed genoeg bent. Zoals je bent. Dat je mag zijn wie je bent. En dat je jezelf mag laten zien voor wie je bent!

Dus, tijd om de stoppen met de act. Tijd om echt te zijn!
Tijd om het op je eigen manier te doen!

-XX-
Anke

Ps: Moraal van dit verhaal? Gewoon doen dus smile-emoticon 🙂. Ook al weet je even niet wat. Gewoon beginnen. Ergens. Een stap zetten. Het leidt altijd ergens toe!

Pss: Wil je meer hersenspinsels van mij? Kom dan bij De kunst van Gelukkig zijn Facebook groep! Daar deel ik meer van wat er allemaal achter de schermen gebeurt. En het is een plek om je ervaringen te delen en tips en tricks te bespreken. Kom er ook bij!