Durf jij je over te geven?

Gisteravond hadden wij hier weer eens zo’n nacht. Je weet wel. Zo’n nacht dat je er midden in de nacht uit moet vanwege een huilend kind.
Wat heeft dit te maken  met ‘Durf jij je over te geven?’, de titel van deze blog? Ik vertel het je zo.

Maar dus… Een huilend kind. Nu hebben we dat tegenwoordig gelukkig niet zo vaak meer. En trouwens, ook vroeger viel het wel mee.

Behalve bij mij oudste dan. Die heeft in mijn beleving de eerste drie maanden elke nacht lopen janken.

Ik weet niet. Misschien kwam het om dat we in die periode tijdelijk bij mijn ouders woonden. En je wilt niet dat anderen wakker liggen van jouw kind. Maar voor zover ik het me kan herinneren waren we er elke nacht mee in de weer.

Maar op een gegeven moment ging dat ook weer over. Waarschijnlijk omdat we er zelf wat relaxter onder werden. Geen idee.

Hoe dan ook.

Toen nummer 2 kwam. Die eerste nacht thuis. Ik weet het nog goed.

Ze lag naast ons. In haar reiswiegje.

En ze werd wakker. Want ja, honger. Dus wat doe je? Je geeft voeding. En we legden haar terug.

Ik weet het nog precies. Ik lag echt te wachten. Want ik dacht. Nu gaat het beginnen.

Het huilen. Het troosten. De slapeloze nachten.

Met wat gebeurde er? Niets!

Nou ja, wat gezucht en gekreun natuurlijk. Zoals baby’s dat doen nadat ze voldaan zijn 🙂.

Maar verder niets!

En ik weet nog. Hoe verbaast ik me voelde.

Kan dit ook?
Kan het ook zo zijn?
Zo gemakkelijk?

Ja dat kan 🙂.

En sindsdien? Perfecte slapers.

Behalve als er eens eentje ziek zijn.

En dat was dus afgelopen nacht het geval.
Dezelfde dochter 🙂.

En van dat voldaan gekreun was niets meer over.
Het was hysterisch gekrijs!

Want wat was er aan de hand?

Ze is verkouden.

Geen idee hoe ze het voor elkaar heeft gekregen met die mooie weer. Waarschijnlijk daardoor dus 🙂.

En haar neus zat dicht.

En dat voelde zo gek en haar neus deed zeer.
Van al dat snuiten.
En het ging maar niet over.

Eerst was ze rond 10 uur weer beneden. Huilend. Overstuur. Hysterisch.

Want ze kon niet slapen zo.

Vorige week hadden we dit toevallig ook gehad.
Op vakantie.
Alleen toen wat het omdat haar zusje zo diep ademhaalde.

Waardoor zij niet kon slapen 🙂.

Toen hebben we haar maar op de bank gelegd. Waardoor de rust weer herstelt was.

Maar ja, nu was de oplossing niet zo makkelijk.

Maar leg dat maar aan mijn dochter uit.

Hysterisch. Kwaad. Huilen.

Want dit kon zo niet. Zo wilde slapen. Ze was moe.

En ik snap had. Want het is niet leuk. Om je zo te voelen.

We hebben haar gerustgesteld. Een ui naast haar bed gelegd. Want dat deed mijn moeder vroeger ook 🙂.

En waar naar bed.

Maar een paar uur later.

Midden in de nacht 🙁.

Weer. Huilen. Hysterisch.

De ui hielp niet.

Haar neus zat nog steeds dicht.

Overstuur.

Snuiten hielp niet. De ui hielp niet.

Niets hielp.

Wij naar haar toe.

Eerst mijn man.

Toen ik.

Op haar inpraten. Probeer je te ontspannen. We kunnen er nu niets aan doen. Er is niets aan te doen. Het moet vanzelf overgaan. Blijf rust.

Geef je er aan over!

En eindelijk. Was ze weer wat gekalmeerd. Is ze weer gaan slapen. En uiteindelijk in slaap gevallen.

En ik lag in bed. Na te denken. Over dit hele gebeuren. Want ja, niets is voor niets 🙂.

Ik heb het gister nl ‘toevallig’ met verschillende vrouwen gehad over overgeven. Je overgeven.

Aan het leven.

En te durven vertrouwen.

Op het leven.

En dat is natuurlijk makkelijk. Als het goed gaat. Je lekker in je vel zit.

Maar ja. Op die momenten dat het even tegen zit. Er van alles om je heen gebeurt. Wat je niet wilt.

Je je voelt zoals je je liever niet wilt voelen.

Om ook dan. Jezelf over te geven. Aan wat er is. En te vertrouwen. Dat het over gaat. Het anders wordt. Het beter wordt.

Want welke andere mogelijkheid heb je?

Ja. Je kan vechten. Je verzetten. Worstelen. Met wat er is.

Dingen denken of zeggen als ik wil dit niet!

Maar wat levert het je op?

Wat aandacht krijgt groeit weet je nog?

Hoe meer aandacht je geeft. Aan dat wat je niet wilt. Hoe meer je er van terug krijgt.

En toch. Blijf je je verzetten. Blijf je worstelen.

Of blijf je weerstand geven!

Waarom?

Omdat je denkt dat dit de enige manier is?
Denkt dat dit is waarop het werkt?

Hoe harder jij duwt hoe sneller het weg gaat?

Nee!

Hoe harder jij duwt hoe harder dat wat je niet wilt terug duwt!

En hoe grotere worsteling het wordt!

Maar wat als.

Je je gewoon over durfde te geven.

Aan wat is.

En durft.

Te voelen.
Wat er is.
En het er te laten zijn.

En te vertrouwen?
Dat het goed is.
Zoals het is.

En dat dit niet voor eeuwig is!

Het anders zal zijn. Het anders zal worden.

En dat dit veel en veel sneller zal gaan.

Als jij loslaat. Je overgeeft. En vertrouwt! In het leven!

Hoe zou het zijn?

Als je zou kan leven?

Hoe zou je je dan voelen?

Hoe meer ontspannen, relaxed, gelukkiger zou je dan zijn?

En hoe veel gemakkelijker zou je leven dan zijn?!

-XX-

Anke
De Kunst van Gelukkig zijn

Ps: Hoe het met mijn dochter is afgelopen? Die heeft de rest van de nacht prima geslapen! Rond half 7 stond ze weer vrolijk naast ons bed.

Het eerste wat ze zei? De ui heeft geholpen mama! Mijn neus is weer open 🙂.

 

Klaar om de leiding over je eigen leven te nemen en bewust het leven te creëren dat je wilt? Download dan hier mijn gratis ebook: de 5 vragen die jezelf elke dag moet stellen om het leven te creëren dat je wilt!