Ben jij dapper?

Ben jij dapper? Gister waren we met de familie naar een pannenkoek restaurant. En niet zomaar een pannenkoek restaurant. Maar naar zo’n eentje met alles erop en de aan.

Je weet wel. Glijbanen. Spookhuis. Trampoline’s. Springkussens.

De hele rataplan.

De kinderen vonden het geweldig!

Wij als volwassenen zaten elkaar een beetje aan te kijken van waarom wilden we dit ook al weer?

Oh ja. Voor de kinderen 🙂. Van de week maar even bellen om zelf weer bij te praten?

Hoe dan ook. Een groot feest dus.

En op een gegeven moment wilde mijn nichtje met haar moeder (mijn zus dus) van de glijbaan af.

En die zegt tegen mij en mijn andere zus: kom op. Ga ook mee!

Mijn andere zus is gelijk enthousiast. Ik iets minder. Maar denk. Kom op. Wat maakt het uit. Doe eens gek. Van die glijbaan.

Nou. Nadat we de hindernisbaan naar de glijbaan hadden afgewerkt. Door het zand geworsteld. En toen het smalle, slinger trappetje naar boven. Stond ik daar. Boven aan de glijbaan.

En ik keek naar beneden. En dacht. Shit.

Nou eigenlijk dacht ik niet echt. Ik voelde vooral. En dat was niet een fijn gevoel.

Want die glijbaan? Was hoog! En ergens in het midden? Ging er een stukje praktisch loodrecht naar beneden.

En ik? Ik voelde een soort doodsangst door mij heen gaan 🙂.

Het voelde akelig bekend. Ik weet nog. Vroeger. Niet eens zo heel erg lang geleden. Had ik regelmatig paniek aanvallen.

Dan overviel er zo’n enorme angst me. Vanuit het niets. En zat ik nog niet niet te hyperventileren maar was ik een aardig eind op weg.

Waar ik dan bang voor was? De dood. Om er niet meer te zijn. Het niets. Het zwarte gat. Zoiets. Zo voelde het in ieder geval.

Wat ik toen niet wist. En nu wel.

Is dat een angst voor de dood. Eigenlijk gewoon een angst voor het leven is. En dat dit angst aanvallen een teken waren. Een signaal waren.

Dat ik niet echt aan het leven was! De tijd aan het voorbij laten gaan was. En niet deed wat ik hier op aarde te doen had!

En sinds ik dat wel doe? Zijn die angst aanvallen zo goed als verdwenen! Zo zie je maar weer 🙂.

Maar toen ik daar dus gister bovenaan de glijbaan stond? Voelde ik dus dat gevoel. Die angst. Weer bij me omhoog komen.

En ik zei tegen mijn zussen.

Ik wil dit niet. Ik durf dit niet!

En zei. Wat iedere goede zus zo doen. Kom op. Ga gewoon zitten. Glij naar beneden. Het valt best mee!

Wat ik ook tegen mijn jongste dochter zou zeggen die als het op fysieke dingen aankomt ook niet de aller dapperste is 🙂. (Maar zei zo later tegen me zeggen dat zei wel van deze glijbaan af durfde! Nadat haar broer haar er van af geduwd had 🙂).

En ik wilde dat ik je kon vertellen dat ik al mijn moed bij elkaar had geraapt. En dapper van de glijbaan was afgegleden.

Maar nee!

Ik heb me omdraait. En ben het trapje weer naar beneden gelopen. Ondertussen allemaal kinderen passerend die wel van de glijbaan af durfden 🙂.

Denkend. Het is officieel. Ik ben de schemiel van de familie 🙂.

Later had ik het er met mijn zus over.

Want. Wat is nu echt dapper?

Ik weet nog. Jaren geleden. Ik zat in 3 havo. Het was tijdens de gymles.

Dat de gymleraar het geweldige idee had om de bok. Je weet wel. Zo’n gymtoestel. Op de allerhoogste stand te zetten. Een trampoline er voor. En gaan met die banaan.

Of te wel. Jij mocht naar de trampoline rennen. Op de trampoline springen. En dan in 1 vloeiende beweging over de bok springen.

Iedereen deed het! Al mijn klasgenootjes gingen over die bok heen. De een wat vloeiender dan de andere. Maar ze gingen.

En ik? Ik stond daar maar. En het enige wat ik kon denken was: dit wil ik niet.

Maar ook. Iedereen doet het! Hoe kan ik het nu niet doen?!

Maar toch. Toen het mijn beurt was. Zei ik nee. En ben ik aan de kant gestapt.

En ook toen. Voelde ik me best lullig.

Maar nu ik er jaren later op terug kijk. Denk ik.

Het was ook verrekte dapper om als 15-16 jarige nee te zeggen! Terwijl iedereen ja zei! En ik vast niet de enige was die bang was 🙂.

Dus ik zei zo tegen mijn zus. Dat mij niet van de glijbaan af gaan. Een ander soort dapperheid was. De dapperheid die nodig is om nee te zeggen. Terwijl mensen die je niet wilt teleurstellen tegen je zeggen: kom nou! Doe het maar!

En daar was ze het helemaal mee is. Maarrrrr zei ze. Is het soms ook niet zo dat je je gewoon ergens over heen moet zetten. Over je angsten heen moet zetten. En gewoon moet doen?

En daar was ik het natuurlijk weer mee is.

Maar wanneer? Wanneer is dat belangrijk? Wanneer kom je op het punt dat je je over je angsten heen mag zetten. Moet zetten. En gewoon doet.

Dus ik zei tegen haar.

Helemaal waar. Maar dat is wanneer het echt belangrijk voor je is.

En mij van een enge glijbaan afglijden. Staat niet op mijn bucketlist 🙂. Is niet echt belangrijk voor me.

Dit verhaal delen. Met jou. Mijn kwetsbaarheid laten zien. Wat ik hier van geleerd heb. Dat is wel belangrijk voor me! En daarom doe ik dat.

Anderhalf jaar geleden mijn baan opzeggen. Om te gaan doen wat ik echt wilde. Daar heb ik jaren tegen op gezien! En dat voelde net zo!

Stond ik bij wijze van spreken jaren boven aan de glijbaan naar beneden te turen. Ben ik honderd. Duizend. Keer weer van het trapje af naar beneden gelopen.

Om uiteindelijk. Naar al die jaren. Mezelf wel van de glijbaan af te duwen. Mijn baan opgezegd. Mijn hart gevolgd.

Omdat het belangrijk voor me was!

Dus? Wat is belangrijk voor jou?!

Wat is echt belangrijk voor jou!

Want. Je hoeft jezelf niet van elke glijbaan in het leven af te duwen.

En om me heen zie ik genoeg vrouwen die zichzelf van de gekste glijbanen afduwen. Om maar niet die glijbanen te pakken waar het werkelijk om gaat!

Je mag jezelf van die glijbaan afduwen die werkelijk belangrijk voor je is!

Wat is belangrijk voor jou?!

Wat weet je dat je moet doen maar doe je niet?

Omdat je niet durft?!

En wat heb je nodig?

Om jezelf dat laatste zetje te geven!

En naar beneden te glijden?!

-XX-

Anke
De Kunst van Gelukkig zijn

Klaar om de leiding over je eigen leven te nemen en bewust het leven te creëren dat je wilt? Download dan hier mijn gratis ebook: de 5 vragen die jezelf elke dag moet stellen om het leven te creëren dat je wilt!