Ben ik nou de enige? Die verlangt naar meer? Meer vrijheid. Meer passie. Meer plezier. Meer zingeving. Er toe doen. Een verschil maken. Dat soort dingen. Ben ik nou de enige?

Ik denk het niet. Ik weet wel van niet. Door de reacties die ik krijgt. Op mijn blogs, mijn mails. Maar ook van mijn klanten. De wereld verandert. We durven het toe te geven. Aan onszelf. En aan anderen. Dat we meer willen! Maar soms. Heel soms. Heb ik weer even het idee dat ik de enige ben. Of in ieder geval één van weinigen.

En nu ik dit schrijf moet ik weer denken aan een situatie van een paar jaar geleden. In mijn vorige leven. In de zorg. Het liep allemaal voor geen meter. Gedoe op de werkvloer. Geen vertrouwen onderling. Dat soort dingen. Je kent het wel. En we waren met elkaar in gesprek om de situatie te proberen te verbeteren.

En ik deed echt mijn best. Was betrokken. Zat in de werkgroepjes. Legde mijn ziel en zaligheid op tafel. Was echt. Oprecht. Kwetsbaar! Wat al moeilijk genoeg is en in zulke situaties helemaal.

En ik was vol passie. Om te proberen de situatie te verbeteren. Er een leuke werkplek van te maken. Voor mezelf en anderen. Want ik had ambities. Ik had hart voor de zaak. Wilde mijn werk goed doen. Een verschil maken! Er toe doen! Van betekenis zijn!

En ik weet het nog precies. We liepen de trap op. Na één of ander vergadering. De interim leidinggevende en ik. En nu had ik al een allergie tegen interim’ers en deze ging hier geen verandering in aanbrengen. Want halverwege de trap stopt hij, draait zich naar me om en zegt de magische woorden:

Anke, als je nu een beetje meer was als die en die dan had je hier niet zo’n last van. Dan zou het wat makkelijker voor je zijn. Had je het wat relaxter.

Zoiets. En ik weet nog hoe verbaasd ik was. Hoe kan je nu zoiets zeggen. Want degene om wie het ging, op wie ik wel een beetje meer mocht gaan lijken, was een (om het maar even bot te zeggen) een uitgebluste zestiger die zijn tijd aan het uitzitten was. Niet te veel meer met de dingen wilde bemoeien en gewoon wachtte op zijn pensioen. Dat ik tegen mijn leidinggevende zei: dat meen je toch niet? Dan kan ik net zo goed alvast in mijn kist gaan liggen en wachten totdat het over is!

Want zo ben ik niet. Zo ben ik gewoon niet. Ik ben niet iemand die voor de makkelijke weg gaat. Nooit geweest. En zo zal ik ook nooit worden. Want ik wil iets bereiken. Een verschil maken. Van betekenis zijn. Er toe doen! En op het moment dat de passie weg is. Het vuur is verdwenen. Dan kan je er beter mee stoppen in plaats van de ellende uit te blijven rekken voor een paar centen.

Het heeft even geduurd voordat ik dat laatste door had. En de passie echt weg was. En ik ook door had dat ik mijn passie, mijn vuur aan de verkeerde zaak aan het geven was. Dat dit niet mijn plek was. Dat mijn talenten hier niet op zijn plek waren.

 

En ik heb wel eens gedacht. Waarom heeft het toch zo lang geduurd? Voordat ik dit in de gaten had? Waarom bleef ik maar door gaan? Bleef ik maar door vechten? Waarom ben ik niet eerder gestopt? Had ik niet eerder in de gaten dat ik hier niet op mijn plek zat?

 

En nu denk ik omdat ik deels verstrikt zat in mijn missie. Omdat ik hier op aarde ben om een verschil te maken. Er toe te doen. Van betekenis te zijn. Impact te maken!

Alleen niet in wat ik vroeger, in mijn vorige leven aan het doen was. Niet om mensen gezond te laten eten. Niet dat dat niet belangrijk is. Maar mijn missie is dieper. Intenser. Maar dat zag ik niet. Had ik niet in de gaten. En daarom ging ik door. En door. En door.

Totdat ik inderdaad op een gegeven moment bijna de persoon was geworden die ik niet wilde zijn. De persoon die het allemaal niet meer kan schelen en gewoon haar tijd uit zit.

Maar gelukkig. Zat er nog ergens een vonkje verlangen in mij en heb ik me daar weer uit weten te sleuren :-).

 

Want weet je wat het is? Dit is niet de makkelijkste weg!

 

Als je weet dat er meer in je zit. Dat je meer in je mars hebt. Dan dat je nu de wereld laat zien. Als je weet dat je geboren bent voor meer. Een verschil wilt maken. Van betekenis wilt zijn. Er toe wilt doen. Impact wilt maken! Je eigen unieke kracht wilt laten zien. Je boodschap de wereld in wilt slingeren.

Dat is niet de makkelijkste weg! En soms voelt het ook wel een beetje alleen. Kijken de mensen om je heen je aan dat je gek geworden bent. Dat je het te hoog in je bol hebt.

Maar jij weet. Ergens diep van binnen. En voelt. Dat het gewoon zo is. Dat dit is wie je bent. En dat er dus niets anders op zit. Om die weg te lopen. Het pad op te gaan. Om te zijn. Wie je werkelijk bent. En te doen. Waarvoor je hier op aarde bent.

 

En ja, soms voelt het alsof je de enige bent. Maar dat ben je niet! Er zijn meer! Veel meer vrouwen. Zoals jij en ik! Die verlangen! Naar meer. En dit willen realiseren. Dit gaan realiseren. Gewoon. Omdat we wel moeten. Omdat je niet anders kan!

 

Dus nee, niet de makkelijkste weg. Maar wel de enige weg. De enige weg. Naar voldoening. Naar een verschil. Naar er toe doen. Van betekenis zijn. Naar impact maken!

Dus, wordt het niet eens tijd? Om die weg te gaan lopen! Met mij? Met ons?

 

-XX-

Anke, De Kunst van Gelukkig zijn

 

Ps: Wat voor mij het verschil heeft gemaakt? Wat het voor mij mogelijk heeft gemaakt? Om die weg te lopen? De weg van voldoening, verschil, er toe doen en impact maken? Mijn weg te gaan. Mijn enige weg? Waardoor het me nu wel lukt terwijl ik vroeger maar een slag in de rondte bleef worstelen?

Het zit hem in de verbinding. De verbinding met mezelf. Mijn kern. Die oerkracht in mezelf. Mijn innerlijke stem. Mijn innerlijk weten. Sinds ik leef vanuit verbinding. Leef vanuit mijn hart. En weer in contact sta met mijn innerlijke stem en me daardoor laat lijden. Is het zovele makkelijk geworden. Om mijn eigen weg te gaan. Te doen wat ik weet dat ik moet doen. Wat ik wil doen. En te zijn. Wie ik werkelijk ben!

En dat wil ik ook voor jou! Want echt. Leven vanuit verbinding. Met je innerlijke stem. Maakt het leven zoveel leuker. En makkelijker. En echter. En intenser! En daarom heb ik voor jou mijn nieuwste online programma: Verbind je met je innerlijke stem! Een 21-daagse intensive waarin jij gaat graven in jezelf. Je gaat verbinden. Met je innerlijke stem. Het contact weer gaat herstellen. Zodat je alle antwoorden in jezelf kan vinden. Altijd en overal!

 

Aan het eind van deze 21 dagen sta jij in verbinding. Met jezelf. Je ware zelf. Je innerlijke stem. Je innerlijk weten. En weet jij. Weet jij. Wat het maar is dat je wilt weten. En leef je vanuit verbinding. Dag in en dag uit. En ben je in staat om alle antwoorden uit jezelf te halen!

 

De tijd van leven uit je hoofd is voorbij! Geen gepieker meer voor jou! Niet meer nachten wakker liggen en jezelf afvragen wat zal ik nou? Nee, jij weet! Dat er maar 1 plek is waar je naar toe hoeft te gaan. Je innerlijke stem! Want jij staat in verbinding. Leeft in verbinding! En kan alle antwoorden uit jezelf halen!

Wanneer gaan we beginnen? Wanneer ga je beginnen met jezelf te verbinden? Met je innerlijke stem. Je innerlijk weten. Je hart?! Morgen al!

 

We beginnen dus morgen. Morgen! 21 dagen lang! Krijg je elke dag een korte training in je mailbox. En opdrachten! Om jezelf te verbinden. Ik laat je zien hoe!

 

Ja Anke, dit wil ik!