Durf jij om hulp te vragen?

Hoe goed ben jij in het vragen van hulp? Ik? Ik ben er behoorlijk slecht in. Laat ik daar maar gelijk eerlijk over zijn. Ik ben belabberd in het vragen van hulp.

Wat is dat toch? Het gevoel dat je het alleen moet doen? Dat je het toch alleen wel moet kunnen? Sterk moet zijn. Hulp vragen is falen. Hulp vragen staat gelijk aan ik kan het niet.
Dat soort dingen.

Zelf voel ik dat er bij mij 2 lagen zitten aan het thema ‘om hulp vragen’. 2 redenen of blokkades waarom ik dit lastig vind. En het dus te weinig doe.

De eerste is de angst om afgewezen te worden.

En die komt natuurlijk weer terug op de basis angst niet goed genoeg te zijn. Die zit er al sinds dag 1 denk ik. Nou ja, dag 1. Ik geloof er ook in dat we als onbeschreven blaadjes op aarde komen en dat al onze angsten en blokkades ergens gaande weg zijn ontstaan. Op onze blaadjes zijn gekerfd en we deze de rest van ons leven met ons mee slepen. Om er aan te blijven werken en jezelf er van te bevrijden. Want dat kan!

Daarnaast merk ik dat ik het ook lastig vind om hulp te vragen omdat ik het idee heb het toch ook zelf te moeten kunnen. Het toch ook alleen te moeten kunnen. En dat om hulp vragen falen is.

Herken je dat? Dat als je ontdekt dat je is (nog) niet kan of lastig vind het als falen voelt om hier hulp bij te vragen.

Hoe zijn we toch ooit op dit idee gekomen? Nou, zo gek is het eigenlijk niet. Ik bedoel, we zijn opgevoed (ik in ieder geval) met het idee je gaat naar school, rond de opleidingen af die je nodig hebt en gaat aan het werk. En dat is het dan eigenlijk wel. Misschien dat je nog eens een cursus of een training doet maar voor de rest is het klaar. Het tijdperk van leren en groeien is voorbij.

Behalve natuurlijk als je terecht komt in het moeras van ‘niet weten wat het is dat je wilt’.

Want dan is de kans heel groot dat je jezelf onderdompelt in een zwembad vol trainingen en cursussen zodat je uiteindelijk gaat ontdekken wat het is dat je wilt. En vaak kom je hierbij dan ook nog bedrogen uit. Dubbel bedrogen zelfs. Wat meestal weet je na al die trainingen en cursussen nog steeds niet wat het is dat je wilt. En moet je je ondertussen ook nog verdediging tegen de opmerkingen van vrienden en familie als:
-doe je nu al weer een cursus?
-het moet toch een keertje klaar zijn?
-wanneer gaat het zich een keertje terug betalen?

Nou, het betaald zich altijd terug! Want je ontwikkeld je! Je groeit! Ook al ga je er niet direct iets concreets mee doen. Je neemt er altijd wat van mee in je rugzakje wat je verder in je leven weer gebruikt.

Maar daar gaat het me niet eens om.

Het gaat me om het idee dat we blijkbaar zelf elke keer het wiel weer uit moeten vinden.

En dat zie je overal.

Ik weet nog dat toen ik in loondienst werkte en uiteindelijk de knoop was doorgehakt dat er met een elektronisch patiënten dossier gewerkt moest worden. Zo’n beetje heel Nederland werkte al met iets en nu zouden wij ook. En wat deed de organisatie? We gingen met een groepje om tafel zitten. Nadenken over wat het was dat we wilden. Bedrijven uitnodigen om hun systemen te laten zien. En op basis daarvan werd er een keuze gemaakt.

Maar gingen we bij andere organisaties kijken? Ervaringen horen. Nee.

We wilden het wiel opnieuw zelf uitvinden.

En dat gebeurt in het groot en in het klein.

Waarom? Wat is er mis mee om om hulp te vragen?

Niets!

Zelf ontdek ik steeds meer hoe waardevol het is om hulp te vragen. Dat wil niet zeggen dat ik het niet nog steeds lastig vind. Maar ik doe het wel. Op alle fronten. Steeds meer.
En daar bedoel ik mee hulp vragen aan mijn man. Zodat hij ook zijn steentje bijdraagt in het huishouden (en dat doet hij ). Want ja, ik ben dan wel thuis. Maar ook aan het werk. Dat is soms nog wel een uitdaging.

Maar ook om hulp vragen voor mijn eigen groei en ontwikkeling.

Net nog. Ik praat al een tijdje met collega ondernemers over hoe ik het allemaal wat makkelijker mag laten zijn. Dat ik niet zo hard hoef te werken. Dat ik niet van alles hoef te ‘doen’ om succesvol te zijn. Dat ik het gewoon mag toelaten.

En hoppa, daar komt een leuke training voorbij van één van mijn coaches over precies dit onderwerp. Maar nee denk ik. Nee, ik wil even geen trainingen meer doen. Nee, ik heb wel genoeg gehad. Genoeg gedaan. Ik moet het toch ook zelf kunnen?

Ho! Stop!

Natuurlijk kan ik het zelf. Maar moet ik het zelf doen? Moet ik zelf het wiel uit gaan vinden?

Natuurlijk niet. Wat ik nu in een paar weken leer had ik misschien zelf een paar jaar over gedaan. Wie weet.

Waar ik ook maar mee wil zeggen dat om hulp vragen niet gratis hoeft te zijn .

Dus hupsakee, ik heb mezelf aangemeld. Want ook al wil ik het niet, ik voel dat ik het toch nodig heb. En weet je wat het mooie is? Ik voel nu al dat zich dit gaan uitbreiden. Zich als een olievlek gaat uitsmeren. Want hoe meer ik ontvang, hoe meer ik ook weer kan delen!

Vragen dus. Om hulp vragen. Open staan om hulp te ontvangen. In welke vorm dit zich ook aanbiedt! En vertrouwen! Dat de juiste hulp op je pad komt. En dan toe happen! Mee gaan. Leren. Ontwikkelen. Daar wordt het leven zoveel leuker van!